Temat: Urządzenia peryferyjne.

drukarka
klawiatura
mysz
joystick
monitor
ploter
tablet LCD
skaner
glosnik

Temat: Budowa komputera PC.

1.Komputer osobisty (ang. personal computer) – mikrokomputer przeznaczony przede wszystkim do użytku osobistego w domu i biurze. Służy głównie do uruchamiania oprogramowania biurowego, dostępu do zasobów Internetu, prezentacji treści multimedialnych (tekst, obrazy, dźwięki, filmy i inne), jak i gier.
2.Budowa komputera:
 -dysk twardy-służy do trwałego przechowywania danych. Pojemność dysku twardego mierzona jest w gigabajtach (GB). Zbudowany jest najczęściej z 2 do 8 talerzy umieszczonych w specjalnej obudowie chroniącym je przed kurzem itp. Za pomocą specjalnego silnika są one obracane 5400 lub 7200 razy na 1 minutę. Na powierzchni talerzy znajdują się głowice odczytująco - zapisujące.



-płyta główna- najczęściej zielona, prostokątna płyta na której umieszcza się następujące układy elektroniczne komputera:

• Pamięć RAM,
• Pamięć ROM,
• BIOS,
• Chipset,
• Procesor,
• Gniazdo procesora,
• Gniazda rozszerzeń PCI,
• Złącza EIDE.        

-procesor- centralna jednostka obliczeniowa, a więc serce każdego komputera. To właśnie on zajmuje się wykonywaniem uruchamianych programów i przetwarzaniem danych. Tak naprawdę na mikroprocesor składa się wiele zintegrowanych układów scalonych. Procesor centralny składa się z trzech części: arytmometru, czyli jednostki arytmetyczno-logi - cznej (ALU-ang. Arithmetic and Logic Unit), jednostki sterującej oraz rejestrów.
 

-obudowa- najczęściej metalowa (stalowa lub aluminiowa) z elementami plastikowymi zamknięta skrzynka w formie prostopadłościanu, umożliwiająca umieszczenie i zamocowanie najważniejszych elementów komputera. Nowa obudowa jest sprzedawana zazwyczaj łącznie z zasilaczem komputera.



-karta dźwiękowa- umożliwia rejestrację, przetwarzanie i odtwarzanie dźwięku. Najbardziej znaną grupą kart dźwiękowych jest seria Sound Blaster firmy Creative Labs. Obecnie karty dźwiękowe wystarczające do zastosowań amatorskich często wbudowywane są w płytę główną. Pojawiły się również zewnętrzne karty dźwiękowe podłączane do komputera przez jeden z portów np. USB.
 
-karta graficzna- często określana też mianem akcelerator grafiki - element komputera tworzący sygnał dla monitora. Podstawowym zadaniem karty graficznej jest przechowywanie informacji o tym jak powinien wyglądać obraz na ekranie monitora i odpowiednim sterowaniu monitorem.
 



 -karta sieciowa- urządzenie odpowiedzialne za wysyłanie i odbieranie danych w sieciach LAN. Każdy komputer, który ma korzystać z dobrodziejstw sieci, powinien być wyposażony w taką kartę. Każda karta jest przystosowana tylko do jednego typu sieci (np. Ethernet) i posiada niepowtarzalny numer, który identyfikuje zawierający ją komputer.





 -pamięć RAM- podstawowy rodzaj pamięci cyfrowej. Choć nazwa sugeruje, że oznacza to każdą pamięć o bezpośrednim dostępie do dowolnej komórki pamięci (w przeciwieństwie do pamięci o dostępie sekwencyjnym, np. rejestrów przesuwających), nazwa ta ze względów historycznych oznacza tylko te rodzaje pamięci o bezpośrednim dostępie, które mogą być też zapisywane przez procesor, a wyklucza pamięci ROM (tylko do odczytu), pomimo iż w ich przypadku również występuje swobodny dostęp do zawartości.



-pamięć ROM- rodzaj pamięci urządzenia elektronicznego, w szczególności komputera. Zawiera ona stałe dane potrzebne w pracy urządzenia np. procedury startowe komputera, czy próbki przebiegu w cyfrowym generatorze funkcyjnym.

-urządzenia wejścia- za pomocą których możemy wprowadzać dane do komputera, są bardzo liczne. Oprócz myszy i klawiatury można wykorzystywać modemy, skanery, kamery cyfrowe oraz muzyczne keyboardy. Za urządzenia wejścia może posłużyć praktycznie wszystko, co jest w stanie odbierać informację z zewnątrz, a następnie przetwarzać je do postaci danych, które będą zrozumiałe dla komputera.
-urządzenia wyjścia- Najważniejszym urządzeniem wyjścia jest jednak monitor komputera. W przeciwieństwie do drukarki czy karty dźwiękowej, które nie muszą należeć do podstawowego wyposażenia systemu, monitor jest niezbędny.

Temat: Na straży prawa.


1.Prawa autorskie-pojęcie prawnicze oznaczające ogół praw przysługujących autorowi utworu albo zespół norm prawnych wchodzących w skład prawa własności intelektualnej, upoważniających autora do decydowania o użytkowaniu dzieła i czerpaniu z niego korzyści finansowej.
 Utwór- termin prawniczy z zakresu prawa autorskiego, który według Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest zdefiniowany następująco:

...każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

2.Typy licencji
-Freeware-licencja oprogramowania umożliwiająca darmowe rozprowadzanie aplikacji bez ujawnienia kodu źródłowego. Czasami licencja freeware zawiera dodatkowe ograniczenia (np. część freeware jest całkowicie darmowa jedynie do użytku domowego).
-Public Domain-w najwęższym znaczeniu jest to twórczość, z której można korzystać bez ograniczeń wynikających z uprawnień, które mają posiadacze autorskich praw majątkowych, gdyż prawa te wygasły lub twórczość ta nigdy nie była lub nie jest przedmiotem prawa autorskiego.
-Adware-rodzaj (i typ) licencji oprogramowania. Adware jest oprogramowaniem rozpowszechnianym za darmo, ale zawierającym funkcję wyświetlającą reklamy.
-GNU-system operacyjny złożony wyłącznie z wolnego oprogramowania.
-shareware- rodzaj licencji programu komputerowego, który jest rozpowszechniany bez opłat z pewnymi ograniczeniami lub z niewielkimi opłatami do wypróbowania przez użytkowników w określonym czasie.
-Demo-twórczość np.: muzyczna, plastyczna (grafika komputerowa), filmowa, programistyczna; zapisana i udostępniana jako demonstracja możliwości twórców
-Trial-rodzaj licencji na programy komputerowe polegający na tym, że można go używać przez z góry ustalony czas (od 7 do 90 dni). Programy na tej licencji są w pełni funkcjonalne.
-Donationware-jest jednym z typów licencji Otherware. Oprogramowanie na tej licencji może być dowolnie modyfikowane, kopiowane i dystrybuowane pod warunkiem, że licencjobiorca zapłaci autorowi symboliczną kwotę. Wielkość opłaty zależy od licencjobiorcy.
-Abandonware-oprogramowanie, którego twórca już nie sprzedaje i nie zapewnia dla niego obsługi. Spotyka się również użycie tego określenia w stosunku do oprogramowania, którego twórca świadomie zaprzestał rozwoju i wsparcia produktu.
-Firmware- oprogramowanie wbudowane w urządzenie, zapewniające podstawowe procedury obsługi tego urządzenia. Nowsze urządzenia posiadają często możliwość aktualizacji tego oprogramowania, dzięki zapisaniu go na przykład w pamięciach typu flash lub EEPROM.
-Licencja jednostanowiskowa-licencja uprawniająca użytkownika do nabytego oprogramowania tylko na jednym stanowisku komputerowym,
-Licencja grupowa-oznacza, że zakupiony program może być użytkowany w sieci lub innym zestawie komputerów w ustalonej ilości.
3.Odpowiedzialność karna:
 Według ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 roku za naruszenie praw autorskich i wykorzystanie ich bez zgody autora przewiduje się dwa rodzaje odpowiedzialności prawnej.
Pierwszą z nich jest odpowiedzialność cywilna. Osoba posiadająca prawa do opublikowanego bez jej zgody utworu w Internecie może domagać się dwukrotności, a w przypadku zawinionego naruszenia trzykrotności wynagrodzenia. Poza tym sąd może nakazać też zapłatę dodatkowej kwoty na Fundusz Promocji Twórczości.
Drugą odpowiedzialnością prawną jest odpowiedzialność karna mówiąca o popełnieniu przestępstwa. W przypadku bezprawnego wykorzystywania cudzych materiałów grozi nam grzywna i kara pozbawienie wolności do 2 lat. Jeśli dodatkowo czerpie się zyski z powielanych materiałów i uczyniło się z nich źródło dochodu, grozi nam kara do 5 lat pozbawienia wolności.

Temat: Usługi z literką "e"

1. e-nauka
2. e-praca
3. e-bank
4. e-zakupy
5. e-czytelnia

1.E–learning – nauczanie z wykorzystaniem sieci komputerowych i Internetu, oznacza wspomaganie procesu dydaktyki za pomocą komputerów osobistych i Internetu. Pozwala na ukończenie kursu, szkolenia, a nawet studiów bez konieczności fizycznej obecności w sali wykładowej. Doskonale uzupełnia również tradycyjny proces nauczania. E–learning to tylko jeden z elementów edukacji, dlatego edukacja w czasie rzeczywistym dotyczy znacznie obszerniejszego zasięgu usług niż e–learning.

Charakterystyka

Termin e-learning, tak jak i techniki uczenia się oraz technologie kształcenia, odnosi się do stosowania w nauczaniu technologii elektronicznej w o wiele szerszym zakresie niż w ramach tradycyjnych szkoleń komputerowych, czy też nauczania wspomaganego komputerowo z połowy lat osiemdziesiątych. Jest również o wiele szerszy od pojęć nauczania i edukacji online, które oznaczają nauczanie tylko przez sieć internetową. W przypadku zastosowania technologii mobilnych, częściej używane jest pojęcie M-learningu.
E-learning służy nauczaniu na odległość oraz nauczaniu elastycznemu. Często jest łączony z tradycyjnym nauczaniem w formie kursów mieszanych.
Dostęp do zautomatyzowanych narzędzi oraz materiałów dydaktycznych umożliwia typowe środowisko e-learningowe Virtual Learning Environment (VLE) z menu nawigacyjnym i ikonami.
Szczególnie w szkolnictwie wyższym wzrasta tendencja do tworzenia środowisk VLE, które w połączeniu z systemami kontroli informacji (Managed Informaton System, MIS), tworzą system kontroli środowiska e-learningowego (Managed Learning Environment). W środowiskach tych wszelkie informacje związane z kursem przekazywane są poprzez interfejs użytkownika zgodny ze standardami obowiązującymi na uczelni.
Coraz więcej tradycyjnych szkół wyższych, jak również młodszych szkół wyższych online, oferuje przez internet wybrane programy dyplomowe na wielu poziomach i w wielu dziedzinach. Zazwyczaj studenci zobowiązani są do uczęszczania na zajęcia, jednak wiele kursów jest udostępnianych wyłącznie online. Ponadto, coraz częściej uczelnie oferują studentom wsparcie online np. w formie informacji i rejestracji w sieci, e-doradztwa, sprzedaży podręczników przez Internet, stron samorządów czy gazet studenckich online.
Rozwija się oferta masowych otwartych kursów online (ang. MOOC - massive open online courses), które pozwalają zdalnie i bezpłatnie brać udział w wybranym akademickim kursie, czasem zakończonym egzaminem. Nie jest przy tym wymagany status studenta uczelni wyższej. Katalog anglojęzycznych kursów typu MOOC można znaleźć np. na stronie MOOC List.
E-learning może również odnosić się do edukacyjnych stron internetowych, udostępniających np. scenariusze lekcji, arkusze ćwiczeniowe, czy interaktywne ćwiczenia dla dzieci. Pojęcie to jest również używane w biznesie w odniesieniu do opłacalnych szkoleń online.


2.  E – praca (telepraca, ang. Telework) polega na wykonywaniu pracy w dowolnej odległości od miejsca zatrudnienia, np. siedziby firmy. W takiej formie wykorzystuje się wszelkie możliwości komputera i najnowsze rozwiązania technologii komunikacyjnej – Internet, e-mail, rozmowy na żywo, wideokonferencje. E – praca umożliwia pracę osobom, które z przyczyn od siebie niezależnych nie mogą wychodzić z domu, np. osoby niepełnosprawne.

2. Bankowość elektroniczna (ang. e-banking) – forma usług oferowanych przez banki, polegająca na umożliwieniu dostępu do rachunku za pomocą urządzenia elektronicznego: komputera, bankomatu, terminalu POS, telefonu (zwłaszcza telefonu komórkowego) i linii telekomunikacyjnych. Usługi bankowości elektronicznej są także określane jako telebanking (bankowość zdalna).
Zależnie od wykorzystanych rozwiązań umożliwia wykonywanie operacji pasywnych (np. sprawdzanie salda i historii rachunku) oraz aktywnych (np. dokonanie polecenia przelewu, założenie lokaty terminowej). Bankowość elektroniczna jest kluczowym elementem bankowości transakcyjnej.

Na świecie

Pierwszy bankomat uruchomiono w 1964 r. w Stanach Zjednoczonych, w Europie – w Wielkiej Brytanii w 1967 r., rok później we Francji, Szwajcarii i Szwecji. Na przełomie lat 60. i 70. pojawiły się one w Japonii. W roku 1984 w Finlandii po raz pierwszy wprowadzono do użytku system home banking umożliwiający kontakt z bankiem przy pomocy komputera. W 1995 r. Security First Network Bank w USA umożliwił świadczenie usług bankowych poprzez Internet, zaś transakcje internetowe w Europie były po raz pierwszy świadczone w 1996 r. przez banki fińskie i szwedzkie.

W Polsce

W Polsce pierwszą formą bankowości elektronicznej były bankomaty, które zainstalował Bank Pekao S.A. w roku 1990 r. Karty płatnicze dopuszczono do użycia w 1993 r. za sprawą zarządzenia prezesa NBP (z 11 grudnia 1992 r.). W tym samym roku pierwszy polski bank zaoferował klientom korzystanie z home bankingu: był to Bank Rozwoju Eksportu, którego system BRESOK (w unowocześnionej formie) funkcjonuje do dziś. Świadczenie usług przez Internet jako pierwszy zaoferował w październiku 1998 r. Powszechny Bank Gospodarczy S.A. w Łodzi. Rok później elektroniczny oddział tego banku w wyniku fuzji został włączony do banku Pekao S.A. W 2000 roku uruchomiony został pierwszy bank wirtualny w Polsce – mBank (będący częścią BRE Banku). W 2001 roku dołączyły do niego dwa kolejne banki – założony w kwietniu 2001 roku Volkswagen Bank Direct, oraz Inteligo Financial Services będące od 1 listopada 2002 roku własnością PKO BP.
Coraz więcej Polaków korzysta z bankowości internetowej. W naszym kraju już 16,8 mln (dane ZBP za II kw. 2011 r.) klientów indywidualnych ma podpisaną umowę umożliwiającą korzystanie z bankowości internetowej chociaż aktywnych użytkowników jest mniej – ok. 10 mln.^[1] W skali europejskiej Polska zajmuje 20 miejsce pod względem liczby osób korzystających z bankowości online (25% klientów korzysta z bankowości internetowej)^[2].

3. Handel elektroniczny (ang. e-commerce) – procedury wykorzystujące środki i urządzenia elektroniczne (telefon stacjonarny i komórkowy, faks, Internet, telewizję) w celu zawarcia transakcji handlowej. Najbardziej popularną metodą handlu elektronicznego jest handel internetowy, gdzie występują transakcje handlowe pomiędzy sprzedającymi a kupującymi. Najbardziej powszechną formą handlu elektronicznego są sklepy internetowe.

Sklep internetowy – serwis internetowy dający możliwość zamawiania produktów przez Internet, jedna z form handlu elektronicznego. Sklep internetowy jest częścią relacji B2C, rzadziej B2B. Forma ta staje się obecnie coraz popularniejsza z uwagi na wygodę i obniżenie kosztów sprzedaży (i często wynikające z tego niższe ceny towarów), a ponadto daje to możliwość szybkiego porównania cen u wielu dostawców.
Częścią sklepów internetowych jest strona www na której klienci zapoznają się z ofertą i składają zamówienia (zakupy przez internet). By więc skorzystać z usług sklepu internetowego potrzebna jest przeglądarka internetowa.

Części składowe sklepu internetowego

Elementem każdego sklepu internetowego jest strona z ofertą, czyli tak zwana podstrona (lub wiele podstron) zawierająca opis towaru lub usługi, którą można zamówić za pomocą danego sklepu. W sklepach, które handlują wieloma produktami stosuje się najczęściej kategorie – np. w przypadku sklepu handlującego zimowym sprzętem sportowym kategoriami będą: narty, deski snowboardowe, wiązania itd. Kategorie grupują produkty według ich rodzajów. W przypadku bardziej złożonej oferty stosuje się również podkategorie lub tzw. drzewa (czyli wielopoziomowe kategorie).
W większości sklepów on-line funkcjonuje tzw. koszyk. Jego działanie jest identyczne z tradycyjnym koszykiem na zakupy, z tą różnicą że dodanie produktu do koszyka odbywa się za pomocą kliknięcia na odpowiednie hiperłącze przy danym towarze czy usłudze.
Niezbędnym elementem sklepu internetowego jest również formularz, w którym to kupujący podaje swoje dane niezbędne do przeprowadzenia transakcji – czyli dane osobowe kupującego, adres dostawy. Bardzo często kupujący musi podać również swój adres e-mail (na który przychodzi potwierdzenie dokonania zakupu) oraz numer telefonu.
Sklep internetowy oprócz części dostępnych dla kupujących posiada również panel administracyjny przeznaczony tylko i wyłącznie dla pracowników sklepu. Najprostszy taki panel posiada opcję dodawania, edytowania i usuwania oferty. Rozbudowane panele administracyjne pozwalają na zarządzanie również bazą klientów, zamówieniami, drzewem kategorii, subskrypcją, wiadomościami na stronie. Zaawansowany panel posiada również rozbudowane statystyki sprzedaży, pozwala również na eksport i import ofert np. do plików XML. W niektórych panelach istnieje również możliwość edytowania informacji o sklepie takich jak: koszty wysyłki, adres sklepu, FAQ itp.
Dodatkowo sklep internetowy może zawierać szereg opcji dodatkowych takich jak np. livechat, subskrypcja, księga gości czy nawet forum internetowe, na którym klienci wymieniają się opiniami na temat sklepu i jego oferty.

Temat: Sposoby komunikowania się.

Sposoby komunikowania się ludzi w XXI wieku uległy niezwykłemu rozwinięciu. Rozmawiamy ze sobą nie tylko czysto werbalnie. Szybki i sprawny rozwój techniki, doprowadził do sytuacji, w której można skontaktować się z drugim człowiekiem, będącym nawet na drugim kontynencie w kilka sekund.

Pierwszy ze sposobów komunikowania się ze sobą ludzi, który pragnę opisać to komunikowanie się ze sobą za pomocą telefonu komórkowego. Te małe urządzenia, które bardzo chętnie i szybko zostały przyjęte przez społeczeństwa na całym świecie, stały się jednym z podstawowych środków komunikacji międzyludzkiej. Można korzystać z nich wszędzie. W obecnych czasach posiadanie telefonu komórkowego stało się praktycznie obowiązkiem. Tak zwane „komórki” są niezwykle przydane w sytuacjach kryzysowych. Niestety posiadanie tego typu telefonu ma też swoje minusy. Człowiek staje się osobą będącą stale w zasięgu innych ludzi. Wymaga się od niego dyspozycyjności, a co za tym idzie-ogranicza się jego prywatność. Dokładnie można to zaobserwować u ludzi, którzy są bardzo mocno związani ze swoją pracą. Nigdy nie rozstają się oni z telefonem. Ich dostępność dla innych ludzi powoduje, że są oni ograbiani z wolnego czasu i często nie mają nawet możliwości na organizację sfery prywatnej swojego życia.

Za ogólna dostępnością rozmów telefonicznych, pojawia się kolejna funkcja komórek czyli krótkie wiadomości tekstowe zwane inaczej sms. Korzystanie z tej funkcji zostało przyjęte bardzo pozytywnie przede wszystkim przez młodzież. Z powodu niskiej ceny, która jest oferowana przez operatorów sieci komórkowej jest ona używana przez nich częściej. Dzięki sms’om pojawił się swoisty sposób porozumiewania się ze sobą za pomocą skrótów. Ten język, który został praktycznie wymyślony przez „młodych komórkowców” może być zupełnie niezrozumiały dla laika. Dla młodzieży sposób komunikowania się dzięki sms jest bardzo wygodny i daje swoistą swobodę wypowiedzi. Świadomość, że wiadomość zostanie dostarczona natychmiast, powiadomienie o jej otrzymaniu przez drugą osobę, możliwość korzystania z tej opcji wszędzie i wygoda użycia powodują, że tak zwane smsowanie stało się najpopularniejszym środkiem komunikacji niewerbalnej wśród młodych ludzi. Są oni w stanie opisać swoje emocje i uczucia w kilkunastu znakach.

Ludzie komunikujący się głównie przez sms stworzyli swoistą kulturę, stworzyli swój język porozumiewania się.
Telefony komórkowe zdobyły rzesze zwolenników i stały się jednym z najpopularniejszych urządzeń służących do komunikowania się ludzi ze sobą. Rozwój techniki stworzył nowe możliwości ludziom na całym świecie, gdzie każdy potrzebuje i od każdego wymaga się dyspozycyjności i dostępności dla innych.

Kolejnym z najbardziej rozpowszechnionych środków komunikowania się ze sobą ludzi jest internet. Daje on różnego rodzaju możliwości porozumiewania się ze sobą ludzi. Tutaj pojawiają się między innymi:
1. Rozmowy na czacie.
2. Rozmowy z wykorzystaniem mikrofonu i kamery.
3. Korzystanie z poczty elektronicznej.
 
1.Rozmowy na czacie stanowią swoisty kontakt różnych ludzi ze sobą. Można rozmawiać z każdym o czym tylko się zapragnie. Można podzielić się swoimi zainteresowaniami i znaleźć ludzi, których takie same rzeczy pociągają. Jest to o wiele łatwiejsze i szybsze niż w prawdziwym świecie. Czat stanowi ułatwiony kontakt z ludźmi na całej naszej planecie.
Spotkania w wirtualnym świecie dla wielu osób zaczęły nawet zastępować rzeczywistość. Rozmowa na tak zwanym czacie pozwala na kreowanie swojej osobowości w dowolny sposób. Można tam stać się każdym. Stanowi to ogromne ryzyko, ponieważ ludzie często uciekają od prawdziwego życia, a z innymi ludźmi porozumiewają się tylko dzięki klawiaturze i monitorowi. Nie potrafią nawiązać zdrowych relacji z drugim człowiekiem w tak zwanym realu. Tacy ludzie przestają uczestniczyć w życiu społecznym. Często są zagubieni i samotni. To ryzyko, które niesie ze sobą internet.
Zastanawiam się czy w rzeczywistości tak nawiązywanie znajomości na czacie nie oddala od siebie ludzi, chociaż umożliwia im komunikowanie się z różnych zakątków całego świata.
 
2.Rozmowy z wykorzystaniem mikrofonu i kamery pozwalają nie tylko na werbalny kontakt, ale jako dodatek mamy jeszcze obraz osoby, z którą prowadzimy dialog. Jest to niezwykła ciekawostka techniczna. Niewiele różni się od kontaktu przez telefon, ale jest trochę bardziej rozwinięta przez wykorzystanie obrazu i daje poczucie bliższego kontaktu z drugą osobą.
 
3.Korzystanie z poczty elektronicznej stało się już czymś naturalnym. Jest to najpopularniejszy środek do przesyłania sobie dłuższych informacji. Zaoszczędza czas. Ludzie nie muszą korzystać już z tradycyjnych środków przekazywania dłuższych wiadomości. Dla wielu ludzi stało się już nawykiem sprawdzanie swojej elektronicznej skrzynki odbiorczej po powrocie do domu. Uważam, że jest to jedna z najwygodniejszych dróg komunikowania się z innymi ludźmi.
Uważam, że w XXI wieku sposoby komunikowania się ludzi między sobą zostały zdominowane przez ciągle prący naprzód rozwój techniki. Wszędzie otaczają nas elektroniczne urządzenia, które mają ułatwić życie. Powodują, że jesteśmy dostępni i zawsze możemy skontaktować się z inną osobą, kiedy tylko tego chcemy. Możemy nawiązywać znajomości nie wychodząc z domu. Bez problemów porozumiewamy się z kimś na drugim końcu świata i do tego nawet patrzymy na nią. Wydaje się to wygodne i łatwe, zbliżające ludzi do siebie. Myślę jednak, że nic zastąpi rozmowy z drugą osobą, gdzie działają ton głosu, mimika i mowa ciała. Nic nigdy nie będzie w stanie zastąpić bezpośredniego komunikowania się ze sobą ludzi. Nie jesteśmy stworzeni do życia w elektronicznym świecie. Jesteśmy istotami stadnymi i bez możliwości bezpośredniego kontaktu stajemy się samotni i nieszczęśliwi.